Od 1945 roku wieś nosi polską nazwę Grodowiec. W 1949 roku administracyjnie zmieniono nazwę miejscowości na Wysoka Cerkiew, później, by nie kojarzyła się z cerkwią prawosławną zmieniono jej nazwę na Wysoka Cerekiew, by w końcu od 1 stycznia 1992 roku powrócić do pierwotnej polskiej nazwy Grodowiec.

Wieś Grodowiec jest jedna z najstarszych na ziemi głogowskiej, prawdopodobnie istniała już w XII wieku. Najstarsza pisemna wzmianka o Grodowcu pochodzi z 1291 roku (Alta Ecclesia – Wysoki Kościół). Jest to dokument księcia śląskiego Henryka III.  Dwa kolejne znane dokumenty sporządzono we Wrocławiu w 1345 roku i dotyczą one odstąpienia przez króla czeskiego – Jana Luksemburskiego, prawa patronatu w Grodowcu biskupowi Przecławowi i jego następcom. W czasach Jana II (1435 - 1504) Grodowiec był ważnym ośrodkiem władzy.

Źródła podają, iż w Grodowcu odbywały się liczne zjazdy, narady i spotkania.  W latach 1480 i 1488 odbyły się tu zjazdy książąt piastowskich z Legnicy, Wrocławia, Świdnicy i Żagania, które miały rozstrzygnąć spór o sukcesję głogowską z Janem Księciem Głogowskim. W tym politycznym spotkaniu uczestniczyli także posłowie króla węgierskiego Korwina. Niestety obradujący nie doszli do porozumienia i doszło w roku 1488 do tzw. Wojny Głogowskiej. Miejsce owego spotkania upamiętniono krzyżem stojącym przy drodze z Grodowca do pobliskiego Tarnówka (Tarnówek jest jedyną miejscowością mijaną podczas tej dłuższej 14 kilometrowej drogi z Polkowic do Grodowca).

Podczas wojny trzydziestoletniej wieś została spustoszona. Podobne zniszczenia wsi spowodowały w 1650 roku wojska szwedzkie wycofujące się po zwycięstwie Austrii. W 1810 roku został skonfiskowany cały majątek kościelny w Grodowcu, a w dwa lata później podczas odwrotu wojsk francuskich dokonano kolejnej rekwizycji. W 1813 roku wojska pruskie w Grodowcu utworzyły punkt rekrutacyjny ochotników do armii.  

Grodowiec od średniowiecza znany był jako miejsce pielgrzymkowe do słynącego z łask obrazu Matki Bożej z Dzieciątkiem na rękach. Kiedy w 1120 roku założono kolegiatę w Głogowie, zwykle tamtejsi kanonicy bywali proboszczami w Grodowieckim Sanktuarium.

Miejsce to zamieszkiwała niegdyś ludność Słowiańska. Świadczą o tym wykopaliska archeologiczne  przeprowadzone na tzw. Górze Ofiarnej, inaczej zwanej Winnicą, która mieści się miedzy Grodowcem a Grodziszczem (dawniej Wielkim Grodźcem).

Od XVII wieku do tutejszego ośrodka przybywały pielgrzymki z całej Polski, najliczniej zaś z Diecezji Poznańskiej. Franciszkanie z Głogowa od 1662 roku organizowali uroczyste procesje, a prawie wszystkie okoliczne parafie urządzały pielgrzymki, w tym oczywiście do Grodowca.

Teraz chwila w XX wieku i za moment powrócimy do czasów znacznie odleglejszych. Otóż obydwie wojny światowe zmniejszyły liczbę pielgrzymek. Po zakończeniu II wojny światowej kult Matki Bożej Grodowieckiej odżył na nowo i nastąpiło wznowienie tradycji odpustowych. Pierwszy odpust miał miejsce w 1948 roku. W czasie trwania Roku Świętego w 1974 roku do Grodowca przybyło blisko 12 tysięcy osób. O pielgrzymkach i odpustach będzie jeszcze mowa w późniejszym czasie.